Literatura polska – romantyzm
Romantyzm jest epoką literacką, którą trwała od 1822 do 1863 roku. Ze względu na to, że królem Polski był rosyjski car, wprowadzono cenzurę, nie wszystkie dzieła można było drukować. W 1818 roku części mz Kazimierz Brodziński napisał „O klasyczności i romantyczności tudzież o duchu poezji polskiej”, powstawały także inne utwory o tej tematyce, krytykujące zacofanie czy wierzenie w zabobony, które przypisywano twórcom romantycznym. Najbardziej znanym pisarzem tego okresu prace magisterskie był Adam Mickiewicz.
Jego „Oda do młodości” stała się hymnem romantyków. Po klęsce powstania listopadowego literatura romantyczna nieco zmieniła swój charakter, podzieliła się na emigracyjną i krajową. Jednym z twórców, który kraj opuścił, był właśnie Mickiewicz, który to na emigracji wydał „Dziady część III”. Na emigracji działał też Juliusz Słowacki czy Cyprian Kamil Norwid („Bema pamięci żałobny rapsod”). Do krajowych twórców należą Aleksander Fredro czy Józef Ignacy Kraszewski.